Błyszczące pierścienie i malutkie księżyce. Saturn w obiektywie Teleskopu Webba

Saturn ma najwięcej księżyców spośród wszystkich planet Układu Słonecznego – jest ich ponad setka. Obserwacje większości spośród nich są jednak bardzo trudne. Niewielkie ciała niebieskie o wydłużonych, nieregularnych orbitach bywają prawie niewidoczne dla obserwatora z Ziemi. Właśnie dlatego NASA postanowiła skorzystać z pomocy “kosmicznego oka”.

W czerwcu Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba zwrócił się w stronę Saturna, aby przeprowadzić obserwacje planety w bliskiej podczerwieni. Celem badaczy było przetestowanie zdolności teleskopu do obserwacji malutkich księżyców planety i jej jasnych pierścieni. Nowoodkryte księżyce mogłyby pomóc naukowcom lepiej poznać system Saturna oraz jego historię.

Saturn w podczerwieni wygląda na niezwykle ciemny obiekt – to dlatego, że znajdujący się w atmosferze metan pochłania prawie całe światło słoneczne. Pierścienie gazowego olbrzyma zbudowane są jednak ze skał i lodu, które w tej długości fal są stosunkowo jasne, co sprawia, że wydają się błyszczeć. Tworzące je cząstki mają rozmiary od mniejszych niż ziarnko piasku do tak dużych, jak góry na Ziemi. Trzy niewielkie punkty na lewo od Saturna to jego księżyce – od góry: Dione, Enceladus i Tetyda.

Zdjęcie pokazuje również… pory roku na Saturnie. W chwili jego wykonania na półkuli północnej panowało lato. Naukowcy przypuszczają, że szczególnie ciemny punkt na biegunie północnym to efekt nieznanego jeszcze procesu, który zachodzi na biegunie w określonych porach roku. Nieznacznie jaśniejsze zabarwienie w pobliżu pierścieni może być natomiast spowodowane fluorescencją metanu, emisją kationów trójwodoru lub obydwoma tymi procesami.

Misje Pioneer 11 NASA, Voyager 1 i 2, sonda Cassini i Kosmiczny Teleskop Hubble’a obserwowały atmosferę i pierścienie Saturna przez wiele dziesięcioleci. Pierwsze dane z Teleskopa Webba to dopiero przedsmak tego, czego dowiemy się o gazowym olbrzymie w przyszłości, gdy zespół naukowy zagłębi się w zgromadzone dane.